امید لازمه حیات و جنبش فرد و اجتماع است. احساس ناامیدی همان طور که می تواند فرد را به سوی سکون ببرد، قادر است جامعه را نیز از حرکت و پیشرفت بازدارد. لازمه دستیابی به جامعه ای پویا و زنده، توجه به عوامل مختلفی است که در احساس امید و انگیزه افراد جامعه نقش دارد.
فردی امیدوار است که اولاً چیزی را بخواهد و ثانیاً دست یافتن به آن خواسته را هم غیرممکن نداند ، که اینها منجر به احساس امیدواری در فرد می شود. در این صورت است که فرد برای پیشبرد امورخود فعالیت می کند.
اگر در شرایط اجتماعی خاصی دستیابی به خواسته های افراد ناممکن شود یا روش های رسیدن به آن محدود و مسدود شود، احتمال بروز ناامیدی و بی انگیزگی در جامعه افزایش خواهد یافت .
قرآن می فرماید: از رحمت خدا ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.
دست آورد امیدواری:
امید و آرزو باعث ایجا انگیزه کار و فعالیت در انسانها می شود و هدفی را برای آنها مشخص می نماید و به دنبال فعالیت بیشتر، نشاط و شادابی بیشتر خواهد شد. انواع بیماریهای روانی از جمله یاس و افسردگی از میان می رود و به جای آن آرامش روانی حاصل می گردد. پس ناامیدی و بی انگیزگی در جامعه از نشانه های محدود و مسدود شدن دستیابی به خواسته های افراد یا روش های رسیدن به آن است.
با امیدواری کار و تلاش افزایش می یابد و با افزایش کار و تلاش آرزوهای شخص برآورده می شود. امید و آرزو رحمتی ازجانب خداوند است که به انسانها عطا شده تا هیچگاه ازتلاش باز نایستند و امید به بخشش داشته باشند.
پیامبراکرم صلی الله علیه واله فرمودند: آرزو، رحمت خداست برامت من.
خداوندی چنین بخشنده داریم که با چندین گنه امیدواریم (سعدی)
بکوشیم تا امید و آرزو در جامعه رواج یافته و شکو فا شود.
